Niepodobne do mamy

Szczenięta niektórych ras tak bardzo się różnią od rodziców, że niezorientowana osoba może podejrzewać hodowcę o oszustwo

Choć kupując rodowodowego szczeniaka, wiemy, jak będzie wyglądał w przyszłości, czasem zaskakuje nas jego obecny wygląd. Tylko w wypadku niektórych ras szczenięta - np. beagle - wyglądają jak miniaturka dorosłego psa. Dlatego decydując się na zakup malucha, warto najpierw obejrzeć choćby kilka zdjęć przedstawiających szczenięta typowe dla tej rasy.

Jestem maluchem!
Każde szczenię różni się od dorosłego psa tak samo jak dziecko różni się od rodziców. Chodzi przede wszystkim o inne proporcje ciała: głowa jest dość duża w stosunku do reszty ciała, a kończyny są grubsze i krótsze. Taki wygląd to wyraźny komunikat dla dorosłych osobników: „jestem maluchem, nie stanowię dla ciebie zagrożenia, nie rób mi krzywdy”. Naturalna szczenięca budowa kłóci się szczególnie mocno z budową dorosłego charta, który z założenia jest wydłużony w liniach, ma wąską głowę i długie nogi. Podobnie jak niemowlęta wszystkie szczenięta mają początkowo granatowe oczy. Jednak już w wieku około sześciu tygodni można się domyślać pierścień atlantów ich ostatecznego koloru. Oczy ciemnogranatowe będą brązowe, a jasnogranatowe - żółte lub niebieskie.

Krótkowłose dzieci długowłosych rodziców
Większość szczeniąt przychodzi na świat z sierścią krótką i gładką - dotyczy to także ras długowłosych. Niektóre, na przykład hiszpański pies dowodny, rodzą się z włosem lekko karbowanym - wskazuje to, że w przyszłości będzie on dłuższy i skręcony lub falowany. Szczenięta nie od razu mają też stojące uszy, choć u niektórych ras, zwłaszcza tych obdarzonych niewielkimi uszami o sztywnej chrząstce, jak wiele szpiców, stają one szybko.

Fałdki nie na zawsze
Prawie wszystkie szczenięta wyglądają, jakby miały za dużo skóry. Ekstremalnie cecha ta uwidacznia się w wypadku rasy shar pei. Nie każdy jednak wie, że przedstawiane na zdjęciach psy tej rasy to najczęściej szczeniaki, których prawie całe ciało pokryte jest grubymi fałdami, natomiast u dorosłego shar peia taki nadmiar skóry nie jest ani pożądany, ani zdrowy. Podobnie jak każde szczenię „dorasta” on kiedyś do swojej skóry, która u dorosłego psa tworzy fałdy już tylko w określonych miejscach.

Ciemniejsze od dorosłych
Najciekawsze różnice między szczeniętami a dorosłymi psami dotyczą umaszczeń. Dzieje się tak dlatego, że niektóre umaszczenia z założenia zmieniają się w miarę jak pies dorasta.

Niektóre psy w chwili urodzenia są ciemniejsze, niż będą w przyszłości. Do pierwszej grupy takich psów należą zwierzęta o umaszczeniu zwanym w wypadku collie śniadym, a u innych ras rudym, żółtym, złotym lub płowym. Dorosły pies o takim umaszczeniu może mieć sierść w różnych odcieniach rudości, tak jak collie, owczarek szetlandzki, tervueren, leonberger czy bokser, aż po piaskowy, jasnopłowy odcień, który ma na przykład owczarek anatolijski. Maść ta jest powszechna także u owczarków kaukaskich, u których przybiera różne odcienie. Może mieć ciemny - zazwyczaj czarny - nalot.

Szczenięta o umaszczeniu śniadym zwykle pokryte są ciemnym nalotem, którego ilość zależy od docelowej maści psa. Na przykład tak zwane żółte boksery, które jako dorosłe są prawie zawsze rude, po urodzeniu nie mają tak czystej maści. Natomiast te psy, które w przyszłości będą miały mocny, czarny nalot na rudej czy żółtej maści, mogą po urodzeniu być prawie całkowicie czarne.

Podobna zasada dotyczy psów o umaszczeniu wilczastym - czyli takim, jakie mają niektóre owczarki niemieckie czy szpice wilczaste. Te, które w przyszłości będą ciemnowilczaste, rodzą się prawie czarne. Natomiast jasnowilczaste przychodzą na świat jaśniejsze od ciemnowilczastych braci, ale też ciemniejsze, niż będą w przyszłości. Mały wilczak ma ciemną maskę na pyszczku, która jednak z wiekiem zanika. Mało tego - w jej miejsce pojawia się jasna, co upodabnia psa do wilka.  Również sznaucery maści pieprz i sól jako szczenięta są bardzo ciemne. Przed pierwszym strzyżeniem w ogóle mało przypominają dorosłych przedstawicieli tej rasy.

Znikające łaty
Inną grupą ras, które w naturalny sposób jaśnieją z wiekiem, ale za sprawą zupełnie innego mechanizmu, są rasy długowłose o długowłosym pysku, takie jak polskie owczarki nizinne, owczarki staroangielskie, bearded collie. W podobny sposób jaśnieją też kerry blue terriery i teriery czeskie. Psy te mają gen, który powoduje rozjaśnianie się sierści z wiekiem. Czasem bywa on zwany genem siwienia, ale nie ma nic wspólnego ze starością. W ten sposób jaśnieją prawie wszystkie pony, bobtaile i większość beardedów. Nie powinny więc nas dziwić czarno-białe szczenięta tych ras. W przyszłości będą one na pewno szaro-białe.

W wypadku niektórych ras działa więcej niż jeden mechanizm zmiany barwy. Yorkshire terriery jako szczeniaczki są czarne podpalane. Z wiekiem barwa ruda rozprzestrzenia się, przez co stają się czaprakowe. Pies jaśnieje i ostatecznie jest barwy złotej ze stalowym płaszczem (czaprakiem). Dwa mechanizmy działają też u soft coated wheaten terrierów, których maluchy rodzą się rude, z ciemnymi maskami i z wiekiem bledną.

Urszula Charytonik

Źródło: http://www.psy.pl/archiwum-miesiecznika/art1650.html